De eerste 17 dagen in Paramaribo

Ik denk dat ik een kwartier heb nagedacht over deze eerste zin. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen maar heb vooral m'n ma beloofd dat ik af en toe een blog zou bijhouden... dus.....Mam voor jou in het bijzonder vanuit mijn hangmat;

4 februari ben ik alleen vertrokken naar Paramaribo. Lotte (vriendin+klasgenootje) en haar vriend Lucas waren een paar dagen eerder al vertrokken en daar was ik tóch wel erg blij mee. Dit omdat ik hier bij aankomst dan sowieso al 2 vertrouwde gezichten zou zien.

Ik zou om half 12 vertrekken maar had toch ongeveer een uur vertraging. Op het moment dat we wilde vertrekken hoorde ik een vrouw heel hard huilen. De Crew nam haar apart en we hadden allemaal zoiets van; wtf? Ze bleef maar huilen, maar echt hard! Na een half uur huilen ben ik toch maar gaan vragen wat er aan de hand was en ik kreeg te horen dat haar opa waarmee ze reisde niet meer mee mocht met de vlucht omdat hij een beroerte had gehad. Hij werd door het ambulance personeel uit het vliegtuig gehaald. Deze meneer bleek al lang erg ziek te zijn en wilde sterven in Paramaribo bij zijn familie. Door zijn ziekte was hij al meerdere malen afgewezen bij verschillende luchtvaartmaatschappijen omdat zo'n lange vlucht teveel risico's met zich mee zou brengen. Zijn kleindochter is heel lang bezig geweest om dit alles te regelen maar helaas! heel erg sneu.

Verder is de vlucht echt prima verlopen behalve dat het eten niet te schaften was. KLM heeft ervoor gezorgd dat mijn zin in Roti flink is afgenomen. Iedere keer denk ik weer aan dat harde, natte, veel te hete stukje voedsel wat ze ons voorschotelde. Verder TOP personeel echt super lieve mensen!! In het vliegtuig al leuke mensen leren kennen. Je moet wel sociaal doen want je zit 9 uur met elkaar op een kluitje. Leuk om te horen dat iedereen met een verhaal afreisde naar Paramaribo. Van familiebezoek tot emigratie en tot het opzetten van een eigen onderneming. Ik hoop dat ik die mensen nog een keer tegenkom in de stad!

Op Zanderij werd ik opgehaald door de vaste taxi-chauffeur van mijn huisbaas. Omdat ik vlakbij de uitgang zat waren we een van de eerste die het vliegtuig uit kwamen (voel die warmte!) en dus ook een van de eerste bij de paspoort controle, koffers etc. En aangezien de taxi-chauffeur meer mensen kwam ophalen moest ik daar heeeeeeel lang op wachten. Gelukkig kwamen we vrij snel aan in Paramaribo (ik denk een uurtje gereden). En echt ik had zo'n honger hé. Ik kan hier sowieso bijna alleen maar aan eten denken. Gelukkig was daar Lotte die wat had gekookt! Ik heb m'n koffer uitgepakt en ben direct K.O. gegaan.

De volgende dag samen met Lotte wat praktische zaken geregeld bij de vreemdelingendienst en alvast langs stage geweest voor een kennismaking. En dan komt met de dag steeds meer het besef dat je hier niet bent voor een vakantie maar daadwerkelijk een half jaar gaat wonen. Mixedfeelings. Als ik aan Nederland denk weet ik dat als ik daar zou zitten het elke dag toch weer hetzelfde liedje zou zijn. Nu ik hier zit heb ik de kans om zoveel mooie nieuwe dingen te ontdekken en mezelf te bevrijden van die Nederlandse sleur. Ik doe hier lekker waar ik zelf zin in heb en heb al die tijd nog niet eens in m'n agenda gekeken. Want boeiend. Op het terrein van ons huis staan ook 8 studio's en in een van deze studio's wonen Lisa en Jorinde. Shout out naar deze 2 meiden die mij de eerste paar dagen ook op sleeptouw hebben genomen toen Lotte en Lucas naar het binnenland gingen.

8 februari kwamen Jessie, Jolyke en Ilona aan in het huis en de 11e Kyra en Wieke. En toen waren we COMPLEET! We zijn die avond gelijk gaan stappen en je merkt dat je hier al zo snel nieuwe mensen leert kennen. 9 februari samen met Lotte begonnen met stage en wordt je ontvangen met; oh, jullie eerst dag, is dat vandaag? Nou welkom dus :'). Zó georganiseerd dat Nederland is vergeleken met hier. Maar hier moet je je simpelweg maar aan overgeven. Het is tenslotte ook veel te warm om je überhaupt druk te maken.

Qua Paramaribo zelf kunnen de verschillen wel erg groot zijn. Dit merkte ik onderweg van Zanderij naar het huis al. Van een Villa naar een hutje. Wonen hier mensen??? Dit viel mij de eerste paar dagen heel erg op maar inmiddels zie ik het al bijna niet meer. Fietsen hier is ook een hele prestatie op zich. Je fietst tussen de auto's en er zitten veel kuilen in de weg. Gelukkig is stage met de fiets niet zo ver, vandaar dat het wel praktisch is. Anders waren we wel gaan lopen.. Verder zijn hier vaste taxi's dus merendeel pakken we die gewoon als we ergens heen gaan.

En dan nu iets over het weer ;) de regentijd is laat dus regent het nu nog wel erg vaak! Afgelopen dagen waren toevallig wel droog en heel warm. Maar dat weet je dus nooit. Het is nu 25 graden en dat is ''koud''. Zo verwend ben ik nu al. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me soms wel verveel aangezien we op stage halve dagen maken (8 tot 1). Je doet gewoon niet veel op een dag en alles gaat Tranquilo. Ook hier moet je je aan overgeven en ik denk dat het voor mensen met die Hollandse mentaliteit die gewend zijn om altijd maar te moeten presteren, en zich na een dagje niks doen al nutteloos voelen, zoals ik dus, het wel goed is om ook een keer de andere kant te zien. Het maakt je wel lui, dat ben ik nu al. Deze blog schrijven is dé activiteit van de dag. Genoeg tijd dus om na te denken over bepaalde Hollandse zaken voor als ik weer terug ben.