Bijna 4 maanden alweer..

Mijn vorige (en eerste) blog had de titel: de eerste 17 dagen in Paramaribo. Mijn hemel, en ik had mezelf nog zo voorgenomen om iedere maand een blog te schrijven. Ik durf best toe te geven dat ik hier de afgelopen tijd te lui voor ben geweest (ik ben sinds ongeveer 2 weken pas écht bezig voor school dus dan kom je weer in een soort flow waardoor je energiepijl stijgt. Misschien snap je dit alleen als je in dezelfde situatie zit). Inmiddels zijn we BIJNA 4 MAANDEN verder en is er een hoop gebeurt. Vooral veel leuke dingen, maar ook dingen waardoor je aan het denken wordt gezet en Nederland, je veilige omgeving, soms heel ver weg lijkt. 7000 km is natuurlijk ook best ver.

Zoals de meeste wel weten loop ik stage in het passend (basis) onderwijs. Op deze school zitten voornamelijk kinderen met leer- en gedragsproblemen. Werken met kinderen is nog steeds het allerliefste wat ik doe, en vooral hier in Suriname, kan ik hier veel voldoening uit halen. De andere kant van dit ‘’mooie plaatje’’ is dat er hier ontzettend veel armoede heerst. Ik merk dat dit me na 4 maanden steeds meer tegen begint te staan. Niet alleen de armoede maar ook in veel gevallen de omgang met de kinderen. Ondanks dat slaan volgens de Surinaamse wet verboden is, gebeurt dit nog regelmatig (de details zal ik jullie besparen). Twee klasgenootjes van mij lopen stage in een kindertehuis waar dit de laatste tijd weer veel voorkomt. Daarnaast lees ik ook blogs van andere stagiaires en kan ik soms mijn ogen niet geloven. Met de kennis die wij hebben maakt dit je ontzettend boos en verdrietig. Je wilt zoveel, maar je kan zo weinig. En ja dat is echt zo. Wij vertrekken weer na 5 maanden en een blijvende verandering aanbrengen binnen een instelling gaat niet over 1 nacht (in dit geval 5 maanden) eis. Dus probeer je op een pedagogische manier (DIEP VAN BINNEN WIL JE IEDEREEN WURGEN WANT DE FRUSTRATIES LOPEN SOMS HEEL HOOG OP) mensen die ‘’boven jou’’ staan, te overtuigen dat bepaalde dingen ook anders aangepakt kunnen worden. Maar zoals ik al zei; dit kun je aangeven maar ga er niet vanuit dat hier daadwerkelijk iets mee gedaan wordt. Dit land is op zoveel gebieden nog heel erg in ontwikkeling dus moet je leren om bepaalde dingen soms maar gewoon te laten en je aan te passen. Dit geldt trouwens niet voor het slaan. Hier komt moraliteit bij kijken en ik zou er niet mee kunnen leven dit voor mijn neus te laten gebeuren. Wat dat betreft ben ik heel blij met de instelling waar ik stage loop. Hier zijn een hoop Westerse invloeden al van toepassing, maar ook zij zijn er nog lang niet.

In deze maanden heb ik ook een aantal trips gemaakt naar het binnenland. Suriname is een prachtig land en het is fijn om soms even weg te zijn uit de drukte die de stad met zich meebrengt. Gunsi is de trip die het meeste indruk op mij heeft gemaakt, omdat ik daar voor de eerste keer mee heb mogen maken hoe de mensen in het binnenland leven. NIET te vergelijken met Paramaribo en al helemaaaaaal niet met het Westerse leven. De mensen die in houten hutjes wonen en kinderen in verrotte kleding is iets waar ik in mijn hoofd nog steeds niet aan kan wennen. Wat hebben wij het goed met ons schoon, (warm!) water, vaatwassers, bedden, magnetrons, elektriciteit, douche en een TOILET! De laatste trip die ik heb gedaan was naar Fredberg en hier hadden wij precies niks van het bovenstaande. Gewoon hopen dat je snachts niet hoeft te plassen en anders is de zaklamp je beste vriend (meegenomen uit de stad, dat dan weer wel).

Ik voel me rijk als ik denk aan het feit dat ik als (bijna pedagoog) heb mogen mee maken wat de verschillen zijn tussen de opvoeding van deze kinderen en de opvoeding van een gemiddeld Nederlands kind. Kinderen in het binnenland leren al heel jong om te jagen (anders geen eten. AH zit niet om de hoek ofzo). En wij vragen pietje of hij alsjeblieft voorzichtig wilt zijn op het klimrek. Deze moet je snappen ;).

De laatste anderhalve maand is nu dus aangebroken! 16 juli vlieg ik terug naar Amsterdam. Voor die tijd vlieg ik nog voor een aantal dagen samen met mijn huisgenootjes naar Curaçao. Ik probeer tot die tijd nog zoveel mogelijk te genieten van de tijd hier. Deze tijd komt nooit meer terug.